به نقل از «آنا»

زیردریایی‌هایی که زیر دریا تاب نیاوردند!

تاریخ انتشار: ۳ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۳۶۴۵۴۸

خبرگزاری علم و فناوری آنا، هدا عربشاهی؛ زیردریایی، همان‌طورکه که از نامش پیدا است نوعی کشتی است که زیر آب حرکت می‌کند و با زیردریاپیما که توانایی محدودتری زیر آب دارد، متفاوت است. هرچند طراحی زیردریایی در قرن نوزدهم مطرح و در نیروی دریایی بعضی کشورها به‌خدمت گرفته شد و اولین‌بار طی جنگ جهانی اول (از ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۸) به‌طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت باوجوداین، زیردریایی‌های آزمایشی از قرن‌ها قبل ساخته شده بودند که یا نتایج ناموفقی داشتند یا موفقیت‌های محدودی به‌دست آورده بودند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سال ۱۵۷۸، ویلیام بورن، ریاضی‌دان انگلیسی، در کتابش با عنوان «اختراعات یا وسایل» یکی از اولین طرح‌ها را برای وسیله ناوبری زیر آب ثبت کرد. چندسال بعد، در ۱۵۹۶ جان ناپیر، ریاضی‌دان اسکاتلندی در کتابش باعنوان «اختراعات مخفی‌» می‌نویسد: «این اختراعات علاوه‌بر‌اینکه ابداعی برای زیر آب‌ رفتن هستند، تدبیرها و راهکارهای دیگری را برای آسیب‌رساندن به دشمنان خداوند ارائه می‌کنند. امیدوارم که عملی‌اش کنم.» البته معلوم نیست که آیا او هرگز این ابتکار را اجرا کرده است یا خیر.

خِرونیمو دِ آیانز-ی بیامونت، مخترع و دانشمند اسپانیایی سده‌های شانزده و هفده میلادی هم طرح‌های دقیقی را برای دو نوع وسیله نقلیه زیردریایی نوسازی‌شده با هوا ارائه کرد. این زیردریایی‌ها به پاروها، هواکش‌های شناور مستقل که با پمپ‌های داخلی کار می‌کردند، روزنه‌ها و همچنین دستکش‌هایی ویژه خدمه برای دستکاری اشیاء زیر آب مجهز بودند. آیانز قصد داشت از این زیردریایی‌ها در جنگ استفاده کند و از آنها برای نزدیک‌شدن به کشتی‌های دشمن بی‌آنکه شناسایی شود بهره ببرد تا به‌این‌ترتیب، بتواند مواد منفجره باروتی را روی بدنه این کشتی‌ها نصب کند. دِ آیانز همچنین یک لباس غواصی با پمپ هوا طراحی کرده بود. هرچند او دانشمند و مخترع بزرگی بود اما کمتر کسی نامش را شنیده و ازاین‌رو، اغلب از او با لقب «داوینچی فراموش‌شده اسپانیا» یاد می‌کنند.

 

اولین زیردریایی که اطلاعات موثقی از ساخت آن وجود دارد را کورنلیس دربل، مخترع هلندی در سال ۱۶۲۰ در دربار جیمز اول انگلستان طراحی کرد و ساخت. این زیردریایی با حرکت پاروهایی که از داخل به بیرون بدنه راه داشتند حرکت می‌کرد.

اواسط سده هجدهم، بیش‌از ۱۲ اختراع برای زیردریایی‌ها و زیردریاپیماها در انگلستان ثبت شد و در سال ۱۷۴۷ میلادی، ناتانیل سیمونز اولین نمونه شناخته‌شده استفاده از مخزن آب توازن (مخزن بالاست) را ثبت کرد و ساخت. مخزن آب توازن، محفظه‌ای داخل قایق، کشتی یا سایر سازه‌های شناور است که آب را در خود نگه می‌دارد و به‌عنوان ابزار موازنه برای ایجاد پایداری هیدرواستاتیکی برای شناور، کاهش یا کنترل سازه‌های شناور ازجمله زیردریایی استفاده می‌شود. به‌عبارت دیگر، در قسمت‌های مشخصی از کشتی و زیردریایی مخازن بزرگی تعبیه می‌شود که در حالت کم‌باری یا بی‌باری این مخازن را با آب شور یا شیرین مبدا پر می‌کنند تا با افزایش وزن کشتی، تعادل و مانور کشتی، در مسیر حرکت، حفظ شود.

سیمونز در طراحی مخزن آب توازن، از کیسه‌های چرمی استفاده کرده بود که می‌توانستند تا حدی با آب پر شوند که زیردریایی به‌راحتی زیر آب برود. او همچنین، از سازوکاری برای راندن آب از کیسه‌ها و بیرون‌آمدن مجدد سازه استفاده می‌کرد. سال ۱۷۴۹، مجله جنتلمن گزارش داد که جووانی بورلی، ریاضی‌دان و فیزیکدان ایتالیایی در سال ۱۶۸۰ طرح مشابهی را پیشنهاد کرده بود و بنابراین، ارتقای طرح‌های او برای بیش‌از یک قرن راکد مانده بود.

 

 اولین زیردریاپیمای کاربردی

لاک‌پشت (تارتل) اولین زیردریاپیمای جهان است که سابقه استفاده مستند در جنگ را دارد. این سازه با ظرفیت حمل یک نفر، شکلی شبیه بلوط داشت. دیوید بوشنل، مخترع آمریکایی در سال ۱۷۷۵ تارتل را به‌عنوان وسیله‌ای برای چسباندن مواد منفجره به کشتی‌ها ساخت تا علیه نیروی دریایی سلطنتی انگلستان در طول جنگ انقلابی آمریکا استفاده شود. جاناتان ترامبول، فرماندار کنکتیکت، این اختراع را به جرج واشنگتن توصیه کرد و او برای توسعه و آزمایش دستگاه بودجه‌ای در اختیار بوشنل گذاشت.

چند تلاش با‌استفاده از زیردریاپیمای لاک‌پشت برای چسباندن مواد منفجره به قسمت‌های زیرین کشتی‌های جنگی بریتانیا در بندر نیویورک در سال ۱۷۷۶ انجام شد که همه آنها شکست خوردند و این سازه اواخر همان سال به‌دست‌ انگلیسی‌ها غرق شد. بوشنل درنهایت ادعا کرد که دستگاه را بازیابی کرده است، اما سرنوشت نهایی آن مشخص نیست. بعدها نسخه‌هایی از لاک‌پشت ساخته شد که امروزه در موزه رودخانه کنتیکت، کتابخانه و موزه نیروی زیردریایی ایالات متحده، موزه زیردریایی نیروی دریایی سلطنتی و موزه اقیانوس‌شناسی موناکو به نمایش گذاشته شده‌اند.

 

بقایای اولین زیردریایی موجود

سال ۱۸۵۰ میلادی، مهندس و مخترع آلمانی سباستین ویلهلم باوِر موفق شد اولین زیردریایی امروزی را طراحی کند و خودش آن را اول فوریه ۱۸۵۱ در شهر کیل آلمان زیر آب آزمایش کرد که البته درطول آزمایش، این زیردریایی دچار نقص تجهیزات شد و در اعماق گودالی به عمق ۱۸.۵ متر پایین بندر کیل غرق شد. باوِر و دو همراهش سرنشینان این زیردریایی بودند که در نتیجه نفوذ فشار هوا توانستند دریچه را بازکنند و خودشان را نجات دهند. سال ۱۸۸۷ لاشه زیردریایی کشف شد و در ۵ جولای ۱۸۸۷ در آکادمی نیروی دریایی در کیل به نمایش درآمد. این زیردریایی که براندتاخر نام دارد و ۸.۰۷ متر طول و حداکثر عرض آن ۲.۰۲متر است قدیمی‌ترین زیردریایی شناخته‌شده باقی‌مانده در جهان است که بعدها با هزینه‌ای معادل ۵۰میلیون یوروی امروزی بازسازی شد و درحال‌حاضر، در موزه ارتش آلمان در درسدن نگهداری می‌شود.

انتهای پیام/

منبع: آنا

کلیدواژه: علم پلاس فناوری زیردریایی زیردریایی ها نیروی دریایی کشتی ها زیر آب

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۳۶۴۵۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شرنگ شیرابه در کام خزر

به گزارش «تابناک» به نقل از مهر، قضاوت درباره منشأ آلودگی دریای خزر اگر فقط سواحل شمالی ایران را بینیم یک جانبه و دور از واقعیت است چرا که حال و روز دریاچه در حاشیه شمالی و شرقی و غربی آن و دیگر کشورهای همسایه به دلیل ورود انواع آلاینده‌های صنعتی و نفتی بدتر از کرانه خزر در ایران است.

با این حال ورود ۷۰ درصد پساب فاضلاب‌های تصفیه نشده از یک سو و پایین بودن توان پالایش دریای خزر نسبت به دریاهای نیمه بسته مانند خلیج فارس و یا دریاهای باز مانند دریای عمان اوضاع آلودگی در این دریاچه را تشدید کرده است.

سرمنشا آلودگی دریای خزر در استان‌های شمالی به چندین کیلومتر بالا دست و از دامنه جنگل ریشه می‌گیرد. آنجایی که جنگل دفن گاه زباله شده و شیرابه‌های ناشی از آن از طریق رودها و کانال‌های انتقال آب مستقیم به دریا سرازیر می‌شود.

آمارها حکایت از تولید روزانه ۳۰۰۰ تن زباله در مازندران دارد شیرابه‌های این طلای کثیف دشت‌ها و جنگل در بالا دست، میان دست و دریای خزر را در پایین دست آلوده و رنگ آبی این دریاچه زیبا در حاشیه ساحل کدر و تار کرده است.

آمارهای تأیید نشده نشان می‌دهد که روزانه حجم وسیعی از شیرآبه‌ها پساب‌های صنعتی و کشاورزی و خانگی در مناطق مختلف استان مازندران مستقیم به رودخانه‌ها و دریا سرریز می‌شود و چرخه اکوسیستم را در این مناطق دچار اختلال کرده است.

به هر گوشه از مازندران سر بزنید شاهد آن هستید که پساب‌های خانگی و کشاورزی مستقیم به رودخانه می‌ریزد و از آنجا نیز روانه دریا می‌شود. این وضعیت سبب شده تا نه تنها رودخانه‌های مازندران حال خوشی نداشته باشد بلکه دریا نیز روز به روز آلوده می‌شود.

اوضاع آلودگی دریا را می‌توان از زبان صیادی شنید که به بیماری پوستی دچار شده و آن را محصول ورود آلاینده‌ها به دریا می‌داند. سرتاسر پاییز و زمستان فصل صیادی است و ورود ماهیگیران به آب عموماً به عنوان بخشی از شیوه صید گریز ناپذیر. اکبر حقیقی ماهیگیر مازندرانی با بیان اینکه بیشتر مواقع در فصل صیادی در تور ماهیگیران زباله‌های دیده می‌شود که از طریق رودخانه به دریا منتقل شده است، گفت: این زباله‌ها سلامت صیادان و همچنین آبزیان را به خطر انداخته است.

وی ادامه داد: روند آلودگی‌های خانگی و سموم کشاورزی به دریا سبب شده تا برخی از گونه‌های ماهی از سبد صیادی حذف شود و یا به اعماق دریا کوچ کنند و نسل برخی از ماهی‌ها نیز منقرض شده است.

مازندران بیش از ۴۷۰ کیلومتر ساحل دارد و این سواحل مقصد بسیاری از مسافرانی است که از گوشه و کنار کشور برای دریاگردی به استان سفر می‌کند و طبق آمارها ۹۰ درصد مسافران برای جاذبه‌های دریا مهمان استان‌های شمالی و از جمله مازندران می‌شوند.

به گفته حسین ایزدی مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی مازندران این استان در بهار و تابستان پارسال (۱۴۰۲)، که بخش عمده آن فصل شنا است میزبان بیش از ۹۰ میلیون نفر شب مسافر بوده است.

ساحل فریدونکنار در محاصره زباله و پسماند

ساحل فریدون کنار از جمله مناطق مورد علاقه مسافران و گردشگران بویژه در بهار و تابستان به شمار می‌رود اما شاهد آن هستیم که از رودخانه اصلی شهر و زهکش ها حجم وسیعی از پساب‌ها و فاضلاب خانگی و کشاورزی روانه دریا می‌شود.

اسلامی یک شهروند فریدون کناری با بیان اینکه در طول رودخانه اصلی شهر شاهد آن هستیم که فاضلاب‌ها از طریق لوله‌ها به رودخانه منتقل می‌شود، ادامه داد: در نتیجه رودخانه نیز این پساب‌ها را به دریا منتقل می‌کند.

وی با اظهار اینکه در فصل شنا طرح‌های سالم‌سازی در ساحل فریدون کنار اجرا می‌شود، گفت: به دلیل ورود آالاینده‌ها در برخی قسمت‌ها شاهد تغییر رنگ آب دریا هستیم و این مسئله سلامت شهروندان و شناگران را به خطر می‌اندازد.

وی با بیان اینکه بارها مشکلات ناشی از فاضلاب‌ها و آلاینده‌ها را به دستگاه‌های مسؤول گزارش کرده ایم، افزود: با این حال همچنان روند ورود آلاینده‌ها به رودخانه و دریا ادامه دارد.

آلودگی رودخانه و دریا فقط مختص فریدونکنار نیست بلکه در تمامی مناطق ساحلی رودخانه‌ای استان می‌توان ردی از زباله دید که وضعیت ساحل را نازیبا و بد کرده است.

رودخانه‌های شیلاتی هم اسیر زباله

اوضاع نکارود در شرق مازندران، تجن و تالار و بابلرود در شهرهای مرکزی و رودخانه‌های خیرود و چالوس و چشمه کیله و صفارود در غرب مازندران نیز چندان خوش نیست و با اینکه همه این رودخانه‌ها شیلاتی محسوب می‌شود باز با معضل با معضل زباله و پساب دست و پنجه نرم می‌کنند.

ورود آلاینده‌های معدنی نیز به رودخانه‌های هراز در آمل و چالوس در غرب مازندران همواره حاشیه و دردسرساز است بیشتر اوقات رنگ آب در این مناطق قهوه‌ای و کدر است و این پساب‌های معدنی بدون تصفیه به دریا وارد می‌شود.

در نوشهر علاوه بر پساب‌های خانگی و کشاورزی شیرابه‌های تصفیه نشده کارخانه زباله سوز مشکلات زیست محیطی زیادی ایجاد کرده است و روزانه تا ۶۰ مترمکعب شیرابه از طریق رودخانه ماشلک به دریا می‌ریزد و سرطان انواع بیماری‌ها از جمله سرطان را ارمغان می‌آورد.

شبنم دلفان آذری محقق محیط زیست و استاد دانشگاه با بیان اینکه ‎دپوی غیربهداشتی پسماندهای شهری، عفونی و پزشکی و شیرابه ناشی از آنها و ورود فلزات سنگین نظیر «روی» و «جیوه» یکی از اساسی‌ترین معضلات زیست‌محیطی استان مازندران و بالاخص زباله سوز در شهر نوشهر است، افزود: فاجعه بارتر این است که همچنان شیرابه‌های حاصله به رودخانه و دریا می‌رود.

‎سفیر سبز زیست محیطی خاورمیانه با اظهار اینکه بررسی‌های میدانی و علمی نشان می‌دهد که شیرابه ناشی از این پسماندها قادر به حل تایر کامیون به طور کامل است، افزود: این به این معناست که شیرابه حاصل از زباله‌ها بسیار سمی و خطرناک با قدرت انحلال بسیار بالایی است.

دلفان آذری ادامه داد: فاضلاب‌های شهرک‌های صنعتی اطراف هم یکی از منابع بزرگ و مهم آلودگی رودخانه‌ها و دریای خزر است، به طور کلی تمام استان مازندران در فاجعه مدیریت پسماندهای شهری، عفونی، پزشکی و صنعتی و کشاورزی غرق شده است، به عنوان مثال فاضلاب شهرک صنعتی‌های نوشهر در غرب مازندران، امام زاده عبدالله یا بابلکنار یکی از نمونه‌هایی است که فاضلاب آن پس از تصفیه در تصفیه‌خانه، وارد دریای خزر می‌شود، هر چند این فاضلاب باید در مکانی تخلیه شود اما نکته اینجا است زمانی باید این اتفاق صورت بگیرد که کار تصفیه به درستی انجام شده باشد.

آلایندگی واحدهای بلندمرتبه در فریدونکنار

صمد کیانی رئیس اداره حفاظت محیط زیست شهرستان فریدونکنار نیز با بیان آنکه نافی اینکه رودخانه‌های ما دچار آلودگی هستند، نیستیم، افزود: بخشی از آلاینده‌ها از طریق رودخانه شهری وارد می‌شود که پاکسازی آن باید در دستور کار شهرداری قرار گیرد.

وی در گفت و گو با خبرنگار مهر با بیان اینکه یکی از مشکلات اساسی که در فریدونکنار داریم، بلندمرتبه سازی است، ادامه داد: آلودگی این واحدها بارزتر از بقیه موارد است و فاضلاب‌های خانگی واحدهای بلندمرتبه سرریز می‌شود و زیر سطح آبی منطقه بالا است.

وی گفت: در فریدونکنار منفی ۲۰ تا ۲۴ متر پایین‌تر سطح از دریای آزاد هستیم و سطح ایستایی فاضلاب بالا است و از سوی دیگر واحدهای بلندمرتبه نیز فاقد سپتینک و تصفیه فاضلاب مناسب هستند و از سوی دیگر محیط زیست در زمینه احداث واحدهای مسکونی در محدوده شهری عملاً نقشی ندارد.

کیانی ادامه داد: پروانه ساخت واحدهای بلندمرتبه توسط شهرداری و نظارت آن برعهده نظام مهندسی است اما وقتی بحث آلودگی پیش می‌آید محیط زیست و شبکه بهداشت و درمان درگیر می‌شوند و در دستور کار قرار می‌گیرد.

وی با اظهار اینکه شمار پرونده‌های مرتبط با آلودگی در شهرستان فریدونکنار کم نیست، افزود: تشخیص آلودگی نیازمند ارزیابی آزمایشگاهی است و همچنین شاهد تخلیه پساب‌ها و تخلیه فاضلاب‌ها، کارواش‌ها و غیره هستیم.

کیانی مشکل اصلی آلودگی رودخانه‌ها و سواحل را ناشی از نبود سیستم اگو و تصفیه خانه فاضلاب بهداشتی دانست و گفت: وقتی این تصفیه خانه وجود نداشته باشد شاهد آلودگی خواهیم بود و فاضلاب‌ها در ساعات پایانی شب در مناطق مختلف تخلیه می‌شود.

معضل آلودگی رودخانه‌ها و سواحل در گوشه و کنار مازندران به چشم دیده می‌شود و تلاش‌های متولیان امر برای پاکسازی چندان چشمگیر نیست. در استان مازندران ۴۷۰ کیلومتر ساحل و هفت هزار کیلومتر رودخانه وجود دارد و در حاشیه آن مراکز خدماتی، اراضی کشاورزی و باغی و واحدهای دامداری وجود دارد که به آلودگی دامن می‌زنند.